جدول جو
جدول جو

معنی عمده الدین - جستجوی لغت در جدول جو

عمده الدین
(عُ دَ تُدْ دی)
مرکّب از: عمده + دین، تکیه گاه دین. این ترکیب به عنوان لقب برای فقها و دانشمندان علوم دینی بکار میرفت
لغت نامه دهخدا
عمده الدین
(عُ دَ تُدْ دی)
محمد بن اسعد بن محمد بن حسین بن قاسم عطاری طوسی، مکنی به ابومنصور و ملقب به عمدهالدین و مشهور به حفده. فقیه شافعی نیشابوری در قرن ششم هجری. خاقانی قصیده ای در مرثیۀ این عمدهالدین دارد که یک بیت آن نقل میشود:
ز انفاس عمدهالدین در شرق و غرب بود
با امت استقامت و با ملت انتظام.
رجوع به ابومنصور حفده، و مآخذ ذیل شود: ریحانه الادب ج 1 ص 332، تاریخ ابن خلکان ج 2 ص 45 و طبقات الشافعیه ج 4 ص 65
لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

ابومنصور عمده الدین
(اَ مَ)
محمد عمدهالدین معروف به حفده بن اسعد بن محمد بن الحسین بن القاسم العطاری الطوسی نیشابوری واعظ و فقیه و اصولی. فقه در مرو از علی ابی بکر محمد بن منصور سمعانی پدر حافظ مشهور فراگرفت و سپس بمروالروذ از قاضی حسین بن مسعود فرّاء بغوی استفادات کرد و از آن پس به بخارا نزد علی برهان عبدالعزیز بن عمر بن مازه تلمّذ کرد و بعد از آن به مرو بتذکیر و وعظ پرداخت. و در ف تنه غز به عراق و از آنجا به آذربایجان و الجزیره و موصل رفت و وعظ و تذکیر از سر گرفت و عاقبت به تبریز بازگشت. وفات او در تبریز به سال 571 هجری قمری بود. و رجوع به ابومنصور حفده... شود
لغت نامه دهخدا